بنام خدا

آزمایش

آیه شماره 49  از سوره مبارکه زمر :فَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِّنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ بَلْ هِیَ فِتْنَةٌ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ
ترجمه : پس چون سختى و ضررى به انسان رسد ما را مى‏خواند، سپس همین که از جانب خود نعمتى به او عطا کنیم گوید: «بر اساس علم و تدبیرم نعمت‏ها به من داده شده» (چنین نیست) بلکه آن نعمت وسیله ‏ى آزمایش است، ولى بیشتر مردم نمى‏دانند.
شرح: انسان به قدرى عاجز است که به مجرّد رسیدن خطر فریاد مى‏زند. «مَسّ الانسان ضُرّ دَعانا»
تلخى‏ها، نتیجه‏ى عملکرد انسان و مایه‏ى آزمایش است، ولى نعمت‏ها لطف الهى است. «مسّ الانسان ضُرّ... خوّلناه نعمة منا»
فشارها و حوادث انسان را به ناتوانى خود معترف و فطرت خداجویى را در انسان بیدار و شکوفا مى‏کنند. «فاذا مسّ الانسان ضُرّ دعانا»
نیایش خالصانه سبب جلب رحمت خداست. «دعانا... خوّلناه نعمة»
رفاه و آسودگى، بستر غفلت و غرور است. «خوّلناه نعمة... انّما اوتیته على علمٍ»
انسان، موجودى ناسپاس است. «خوّلناه نعمة... انّما اوتیته على علمٍ»
آنچه مورد انتقاد است نادیده گرفتن لطف خداست، نه آنکه علم و دانش در رشد و توسعه زندگى بى‏اثر است. «قال انّما اوتیته»
بیشتر مردم نمى‏دانند که نعمت‏ها و تلخى‏ها وسیله آزمایش هستند تا سپاسگزار و ناسپاس از هم شناخته شوند. «بل هى فتنة ولکن اکثرهم لا یعلمون